SHQIPËRI Nuk të thash kurrë njerkë as s'të bëra hire, sykaltër - lulezemër Shqipëri Një yllnajë në qiell plotë dritë edeni, Pa ty s'di kush do isha tani... S'do rritesha as s'do plakesha nga hija e mjegulles, Po t'mos ishti ti e shtrejta ime - mall, Të ndjeva gjithmonë në vend të nanës, Nanë të kam thanë qysh se nanën time di... Nuk të mora kurrë inat dhe as mëri, As në andërr kur s'hiqej mjegulla dhe as kur këndonte njaj zog i zi, Nuk di kush do isha sot e shtrenja ime, Në qiell çfarë do shihja: pa ty Shqipëri ? Nuk të kam stisur mes gishtave as s'të kam mallkuar, Në dhimbje e në mort, mes terreve pa shteg e pa dritë, Dita jote ka qenë gjithmonë dita ime, Nata jote ka qenë plaga në sytë e mi. Malet lëkunden e tunden, shkunden dhe zemrat, E mund të digjesh dhe ti si qiri - mbi gur e mbi det, Në qofsha unë gjysma e gjysmës tande, Nanë do mbetesh për mua deri sa të vdes. Pra: shkundu dhe ti e shalo dhimbjet, gurët e detin, Mbaje kryet lartë si Tomorri n'pranverë, Jemi shumë që pa ty - s'di kush do ishim, Mbaj të fortë gjithmonë - mbaj - f'mijtë e tu... 28. 11. 2019
SHQIPËRI gjithmonë dua të ndërtoj një pallat një më të mirin më të bukurin më të fortin më të lartin më madhështorin atë me çehre kryezoti një me vello të bardhë me buzë të kuqe me gjak të kaltër me nëntë ngjyra me mijëra ngjyra me fytyrë nuseje një të pavdekshëm të përjetshëm pallat pentagrami me nota porfiri me mallin për të bukurën moré një që edhe të përndritshmit qumshtorit përrallorit taj mahal e gjithë tajmahal’ve hije t’iu bëjë në të gjitha stinët e lodra të braktisura kalamajsh keopsët të duken * sado që provoj gjithçmos pa të keqen e kujt sakaq në ditën për diell në natën për hënë një mallkim i tejkohshëm i gjithëkohshëm i jashtëkohshëm i pakohshëm i askohshëm të ëndërrtin pallat e shndërron në një flluskë të vdekshme e rrënon e zhbën e bën të njëjtë si ata me emrat e zakonshëm të huaj të largët të mërzitshëm që vjinë nga shtatë mrekullitë e mjegullta nga shtatë mijë a shtatdhjetë mijë çudirat e botës së akulltë e të zjarrtë që nëpër horizontet e kujtesës pafajësisht lodrojnë të bukur e të trishtë të vdekshëm e të gjallë të tillë e bën pra të heshtur të humbur të sedërt egoist tallës lëvdaç të njëjtë e të ndryshëm njëkohshëm frymëzues e fatal robërues e paqësor hiçgjë me një fjalë siç edhe bie fjala janë pagoda e porcelanit panteoni petra machu picchu chichen itza stonehenge a statuja e zeusit në olimp hajnisht rimodeluar në iceland liberty me gjuhë humane pagëzuar statue of liberty që qëndron krenarisht në mbrojtje të demokracisë së premtuar apo libertaset romake dhe statujat e tjera të lirisë të perëndeshave të paliri apo katakombet e aleksandrisë a koleseu i rodit a kulla e robit apo kulla e farit që botën ndriçonte po jo edhe shpirtin e njeriut apo edhe shumë e shumë përralla të tilla të tjera që gjenden e janë në etcetera et cet·er·a et ˈsedərə * dua me shkronja lulesh të egra të ndërtoj një pallat me oxhak me epitaf dielli mbi portë në kujtim të atyre egershanëve që i derdhen curril shkronjat e emrave të përveçëm atyre gacave që nuk i njohu as kënga as gjëma atyre të dashuruarve të atdheut * dua prandaj jetoj
