 |
| Miltiadh Davidhi |
SHQIPËRIA IME
Vëndi im! Në zëmrë time thahesh e mbin i gjelbër e i ri,
E unë mbetem tokë pjellore
Për dashurinë e urrejtjen, virtutet e veset e tua,
Por malli u bë erë e kërkon të kthehet atje, tek ti,
Ndaj pritmë me ajër e dritë e ngrohtësi dhe mua.
Ai s’e di se barërat që u kujdesa me përkushtim
Janë tharë, e barërat e rinj s’më njohin më asnjëçikë,
E atje jam i papunë, i pabukë, anonim,
Në punë janë vetëm ata që meren me politikë!
Po malli do të kthehet, t’i marrë erë tokës
Si fëmija që s’jeton dot pa erën e nënës së vet,
Pa prehërin e saj, pa ia përkëdhelur fytyrën
Dhe pse e rrudhur, e plakur nga hallet, është tok’ e shkretë.
Ai s’e di, se shokët atje u ngjajnë kuajve të bukur e fisnikë,
Që duan t’i kashaisësh me kujdes e nge,
E t’ua krehësh bishtin duke ua përkëdhelur me kashai
E thënë:-Oh, sa bisht të bukur që ke!
Por po t’u kërkosh të bëjnë një nder të thonë:
-S’kam kohë të bëhem shërbëtor i një poeti!
Dhe vrapojnë pas thesit të tagjisë si gjithmonë,
E bëhen shërbëtorë të një shteti...!
Po ata që tërhoqën zvarrë diktatorin e vdekur,
Përgjërohen për një deftesë, a dekoratë
Si ato që jepte diktatori kur qe gjallë dhe i hekurt,
Një lavdëratë,a qytetar nderi i X qyteti shkërdhatë!
Ka të tjerë që shkojnë më tej në absurditet,
Kërkojnë të bëhen të pavdekshëm, perëndi,
Megjithse janë thjesh qytetar, shkrimtarë a poet,
Duan patjetër të jenë qiellor si zoti, si ai,
Po malli do të kthehet... dhe pse vëndi im
I ngjan një molle të kuqe, të bukur
Me goxha krimb brënda që i ha tulin,shpirtin,
Dhe në të i qetë qëndron i strukur...!
Dhe pse cmira,zilia e keqja është futur tek ne
Si në trup e shpirtë gjarpëri,
E kafshon pas shpinës me dhëmbët plot hellm
E pa të helmuar si del inati,
E njerëzit u ngjajnë deteve,
Kanë krijuar kufi,
Nuk mund të bashkohen me ujërat e njëri-tjetrit,
Se janë në dy të ndryshme parti!
Mbi gjëmbat e tua e atë pak lumturi
Do vij ta shpoj e ta mbush trupin, shpirtin,
Në kërkim të një rruge për të nesërmen,
E me muret e diellit tënd të bëj varrin tim.
Vëndi im!
Në zemrë time thahesh e mbin,i gjelbër e i ri,
E unë mbetem tokë pjellore në përkushtim,
Për dashurinë e urrejtjen, virtutet e veset e tua,
Por malli u bë erë e kërkon të kthehet atje, tek ti,
Ndaj falmë ngrohtësi, ajër e dritë dhe mua.